Hoe kun je helpen

Ouders help je vooral door hun overleden kindje als even volwaardig als elk ander levend kind te beschouwen. Het kindje is er niet meer, maar het is er wel geweest. Hoe kan jij helpen?

Het is belangrijk voor ouders om zelf afscheid te nemen van de zwangerschap, hun overleden kindje en alles wat daarbij hoort. Haal dus niet zonder overleg babyspulletjes weg in huis omdat je denkt dat de confrontatie te groot is.
Nodig eventuele andere kinderen uit het gezin uit om te komen spelen. Dit geeft de ouders ruimte om wat tijd voor zichzelf te hebben en de kinderen krijgen afleiding en aandacht en worden even uit de verdrietige omgeving gehaald.
Het is belangrijk om andere kinderen uit het gezin ook de mogelijkheid te geven om over hun verdriet te praten. Juist op school of bij een vriendje of vriendinnetje moet hier de mogelijkheid voor zijn, omdat kinderen dit bij hun ouders soms voor zich houden, omdat ze denken dat ze ze hiermee nog verdrietiger maken.
Voor ouders blijft hun kind altijd hun kind, ook als het niet zichtbaar aanwezig is. Dit kind betekent net zoveel voor hen als broertjes of zusjes die er al waren of misschien nog komen; maak dus geen onderscheid.
Ouders houden van al hun kinderen evenveel en het overleden kind is niet te vervangen door een nieuw broertje of zusje. Wanneer je over de kinderen praat tel het overleden kindje dan ook altijd mee. Is het de eerste dan blijft het ook altijd de oudste. Is het de laatste dan blijft het ook altijd de jongste, etc.
Ouders vinden het fijn om over al hun kinderen te kunnen praten, al is het kindje niet zichtbaar aanwezig, toch leeft het voort in hun gedachten. Door erover te praten bevestig je dat ook hun overleden kindje er mag zijn.
Noem de naam wanneer je over het kindje praat. Zo laat je blijken dat je ook dit kindje als volwaardig beschouwt.
Wees niet bang om ouders verdrietig te maken door over hun kindje te beginnen, verdrietig zijn ze toch wel en het doet hen meer verdriet wanneer je er over zwijgt. Ook wanneer je ouders voor het eerst weer plezier ziet hebben of ziet lachen zijn ze hun kindje niet vergeten. Denk dus niet wanneer ze op een feestje zijn, dat ze niet over hun kindje willen praten omdat ze plezier hebben. Wanneer ze er niet over willen praten dan kunnen ze dat natuurlijk zeggen maar vaak is het fijn als iemand toch even naar hen toekomt, al is het maar voor een hand op hun schouder.
Ouders zijn met hun gedachten vaak juist meer bij hun overleden kindje omdat het niet lijfelijk aanwezig is. Soms bewust met verdriet of een glimlach en soms onbewust in de kleine dingen die de dag brengt.
Ouders vinden het fijn als je niet geheimzinnig doet over hun kind, er snel overheen praat of doet alsof het nooit heeft bestaan. Hun kindje mag er zijn en hoeft niet weggestopt te worden.
Ook wanneer er een nieuw kindje op komst is, zijn ouders hun overleden kindje niet vergeten. Juist dan denken ze extra aan de tijd met hun sterrenkindje en de tijd die ze daarmee nooit meer zullen hebben. Elke stap die dit kindje maakt in zijn of haar leven is geweldig en heel bijzonder, tegelijkertijd herinnert dit ouders juist aan de momenten die hun overleden kindje moet missen en welke momenten zij dus ook nooit met dit kindje zullen meemaken. Juist nu is het fijn als jij laat merken dat je dat begrijpt.
Het verlies van een kind verwerk je nooit. Je geeft het geen plekje, maar leert er uiteindelijk mee leven. Het leven zoals het was is er niet meer en zal nooit meer zo compleet zijn als je wilt. Je maakt je kindje zichtbaar in je leven omdat hij of zij er ook bij hoort en vindt naast verdriet vaak ook weer blijdschap.
Omdat de liefde voor je kindje voor altijd is, blijft het verlies ook voor altijd. Geef ouders de tijd om deze gedachte te verwerken zodat ze weten dat hun verdriet er mag zijn.
Zolang een ouder leeft zal hun kindje gemist worden. Ze vinden het fijn als jij stilstaat bij de mijlpalen die hun kindje nooit zal meemaken. Laat merken dat je ook aan hun "onzichtbare" kindje denkt bij bv. : verjaardagen, van het kindje, van de ouders en andere kinderen in het gezin, de geboorte van een broertje of zusje, vader- of moederdag, een huwelijk, een kinderfeestje, kerst en een eerste vakantie.
Naast hun verdriet hebben ouders, na de eerste periode van rouw, ook echt weer interesse in jouw leven. Schroom niet om hierover te vertellen. Jouw leven mag er zijn, evenals hun leven waarin hun kindje er ook bij hoort.
Het is nooit te laat om erover te beginnen. Ook als je de ouders een half jaar of 2 jaar na de geboorte voor het eerst tegenkomt vinden ze het fijn als je laat weten dat je aan hen gedacht hebt. Als je hun kindje benoemt en niet net doet of het nooit gebeurd is.
Ouders vinden het vaak fijn om foto's van hun kindje te laten zien. Het mooiste kindje dat er is, ze zijn trots op hun kindje en dat zie je.
Wanneer je vraagt hoe het gaat, neem dan ook de tijd om te luisteren naar het antwoord.
Begrijp het wanneer ouders moeite hebben met zwangerschaps- en geboorteaankondigingen of bv. een uitnodiging voor een babyshower. Ook zijn zij in de eerste tijd na het overlijden van hun kind vaak sneller emotioneel of juist emotieloos. Hun leven staat op zijn kop; houdt daar rekening mee.
Ouders vinden het vaak fijn als hun kindje ook een plekje krijgt bij familie in huis. Een foto of iets anders wat aan hun kindje herinnert (bv. gewoon tussen de foto's van de andere kleinkinderen). Haal het niet zomaar weg zonder dit te overleggen, dat kan voor de ouders erg kwetsend zijn en overkomen alsof het nu maar over moet zijn en het kindje er niet meer bij hoort.
Wanneer jij als bekende van de ouders zelf zwanger bent licht de ouders hier dan zelf over in, het is vervelend als ze het van een ander horen. Kies hier wel een gepast moment voor uit, een moment met hen alleen en wanneer je de tijd hebt bijvoorbeeld. Hoe pijnlijk het ook is, ouders vinden het meestal niet fijn om buitengesloten te worden. Stuur ouders ook een geboortekaartje. Wanneer de ouders er al aan toe zijn om bij jou op kraamvisite te komen is het fijn als je hier een rustig moment voor uitkiest zodat er ruimte is voor emoties.

Wat kan ik zeggen:

Onthoudt dat je niet altijd iets hoeft te zeggen. Vaak is er voor iemand zijn en luisteren al genoeg.

"Ik wil je laten weten dat ik veel aan je gedacht heb."
"Ik weet niet wat je nu voelt, maar ik leef heel erg met je mee."
"Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik vind het verschrikkelijk voor je."
"Hoe gaat het vandaag met je?"
"Vind je het moeilijk om hier te zijn?"
"Kan ik misschien iets voor je meebrengen uit de supermarkt?"
"Vind je het fijn als ik binnenkort langskom?"
"Ik moest vandaag nog aan je kindje denken."
"Ik heb laatst de foto's die je stuurde nog zitten bekijken."
"wat lijkt (leek) je kindje veel op jou."
'Mag ik je alleen even een knuffel geven, ik denk zoveel aan je."
"Was ..... maar hier vandaag."

Wat kan ik beter niet zeggen:

"Je bent nog jong."
- Dit kindje komt niet meer terug, ook niet wanneer je nog een heel leven voor je hebt.
"Je krijgt vast nog andere kindjes." of "Ik hoop dat je snel weer zwanger bent".
- Dit kindje blijft altijd gemist ook wanneer er andere kindjes komen.
"Ik weet hoe je je voelt."
- Alleen wanneer je zelf een kind bent verloren kun je je een voorstelling maken van hoe de ander zich voelt.
"Ben je er al overheen" , "ben je er niet teveel mee bezig" of "moet je niet eens verder gaan met je leven".
- Over het verlies van een kind kom je niet heen. Je leert er mee leven. Je leven is nooit meer zoals het was, want je hebt een kindje gekregen en verloren. Hier denk je elke dag aan en met dat besef probeer je verder te gaan met leven. Verwacht dus niet dat er een eind komt aan het verdriet van ouders, ze zullen hun kindje de rest van hun leven moeten missen.
"Gelukkig heeft het niet geleefd" of "gelukkig was het vroeg in de zwangerschap."
- Zodra je op de echo een hartje hebt zien kloppen leeft je kindje voor jou. Vervolgens heb je je kindje misschien ook nog voelen bewegen in de buik. Het is dus enorm respectloos om te zeggen dat een kindje niet heeft geleefd.
"Het was misschien beter zo."
- Geen enkele ouder zou zijn kind moeten verliezen. Er is geen goede reden te bedenken. Ook wanneer het kindje ziek was of geen kans had op een volwaardig bestaan, hadden de ouders het graag anders gezien.
"Mijn tante heeft ook een miskraam gehad."
- Hoewel dit heel erg is kun je het niet vergelijken.
"Het komt wel goed."
- Het verlies van een kind kun je niet vergelijken met een verbroken relatie. Een kind is een deel van jezelf en onvervangbaar. Het komt niet meer goed. Al word je weer gelukkig, het zal voor altijd gebroken geluk zijn.
"Gelukkig heb je het (het heeft een naam!) niet gekend".
- Het meest pijnlijke aan het verliezen van een kind is dat je jouw kindje nooit zal zien opgroeien, nooit zal kunnen leren kennen. Daar is niks gelukkigs aan.
"Ben je nu nog niet aan het werk".
- Een vrouw heeft na de bevalling gewoon recht op het normale bevallingsverlof. Ook wanneer het hierna nog niet lukt om te werken kun je hier niet over oordelen. Voor de vader geldt natuurlijk hetzelfde.

Wil je ouders graag laten weten dat je aan hen denkt d.m.v. een kaartje of cadeautje? Kijk dan op onze linkpagina of Pinterestpagina, hier vind je o.a. herinneringsgeschenken, ook kun je hen bv. een boek cadeau doen.

Wil je graag lezen hoe het leven van ouders verder gaat na de dood van hun kind? Kijk dan op "boeken" en "persoonlijke verhalen".