Persoonlijke verhalen
"10-05-2017 wordt na 41+4 weken onze dochter Hanne geboren, ze is prachtig. Maandagavond 08-05-2017 ben ik ingeleid en als woensdag blijkt dat een natuurlijke bevalling geen optie is wordt Hanne uiteindelijk 10-05-2017 om 12.36 uur gehaald met de keizersnee. Eindelijk ontmoeten we haar, zo anders als op de echo’s. Nu zien we haar in het echt en wat is ze mooi. Alles erop en eraan. 10 vingertjes, 10 teentjes en lange benen, wat ze bij de echo’s al voorspelden. Wat zijn we trots op haar, dat ze zo groot is gegroeid, 3828gram, schoon aan de haak. Wat heeft ze haar best gedaan daar in mijn buik. Wat hebben wij ons best gedaan. We zijn ook trots op elkaar na deze lange bevalling.
9 maanden lang hield ik een dagboek bij. Van de zwangerschapstest tot de laatste controle, het boekje was halfvol toen jij werd geboren. Nu ben je er niet meer en zal jij het nooit lezen. Toch ben ik blijven schrijven, inmiddels al in een 2e boekje. "
"Na het verlies van Boris ben ik veel gaan schrijven over hoe het met mij en ons ging. Om lotgenoten te troosten en te steunen, onwetenden te leren, en het taboe dat er nog steeds heerst rondom babysterfte te doorbreken, heb ik besloten mijn schrijven te delen. Om deze redenen en meer, schreef ik ook een boek over onze zoon; 'Lieve Boris', dit boek staat ook in de shop. Op deze pagina vind je de links naar het verhaal en de blogs over Boris.
Bij 'Het verhaal van Boris' lees je over wat er precies gebeurt is met hem. Ik beschrijf alles, van de zwangerschap tot aan de begrafenis.
Bij 'Blog 'Lieve Boris'' lees je over ons leven na het verlies van onze mooie tovenaar. Over dat het nooit meer wordt zoals het was, maar dat er wel nieuw geluk in ons leven is gekomen. Over dat we Boris voor altijd moeten missen, maar vooral voor altijd van hem zullen blijven houden...
Lieve Boris, het allermooist ben jij..."
"Mijn naam is Kelly en ik ben 31 jaar. Op 14-08-2014 werden mijn man en ik mama en papa van ons eerste kindje, een meisje en wat was ze mooi, ze was 50 cm lang en ze woog 3005 kg. Ze had tien vingertjes en tien teentjes, bolle wangen en bolle armpjes maar op 11-08-2014 hadden wij al vernomen dat haar hartje was gestopt met kloppen. Ik ben een paar dagen na de bevalling gelijk alles beginnen opschrijven en schrijven helpt me iedere dag weer door de dagen heen. Ik heb alles ingestuurd naar een uitgeverij en ik hoop ooit mijn boek uit te mogen geven; mama van een foto . Want zo voelt het als ik iedere avond haar foto in haar lijstje welterusten kus nadat ik die foto uit haar bedje heb gehaald om tussen ons in te leggen in bed. Als ik in de ochtend haar foto weer in haar bedje plaats en haar lief toelach, gewoon alsof ze er is….dan voel ik me meer dan ooit, mama van een foto."
"Op 3 mei 2013 wordt ons meisje, volstrekt onverwachts, levenloos geboren..
Direct na de geplande keizersnede, bij een zwangerschap van ruimt 39 weken blijkt Rowan niet meer in leven..
Na 20 minuten alles gepoogd te hebben komt de arts ons vertellen dat zij alles hebben geprobeerd, maar dat er geen hartslag meer is.
Verslagen, verward en teleurgesteld in het leven.
Wat een prachtige dag had moeten worden, eindigt in oorverdovende stilte en verslagenheid.
Onze levens veranderen, voorgoed.
Die dag pakte ons af wat zo dierbaar was; ons meisje.
En nog zo heel veel meer.
Rowan is overleden aan de gevolgen van een Defective Placenta Maturation, waarbij de placenta achterblijft in het rijpingsproces.
Oncontroleerbaar. Niet aantoonbaar.
Rowan zelf was kerngezond....
Ons mooie meisje...
39 weken jong
Stillborn but Still born"
"Ik ben Angela, single en via een donor trotse mama van mijn kanjer George Menno. Helaas bleek al snel dat George blauw werd en moeite had met ademhalen. Diezelfde middag is hij dan ook naar het UMCG overgebracht. ’s Nachts kreeg ik van de cardioloog en kinder intensivist te horen dat mijn kanjer een transpositie van zijn grote vaten heeft. Een heel goed behandelbaar ‘bouwfoutje’ van het hart. Maar het kwam niet goed. Door een vreselijke samenloop van omstandigheden ging mijn kanjer dood."
"Deze blog gaat over het onverwachtse verlies van onze twee uur oude baby Alex. 19 december 2015 is hij middels een niet geplande keizersnede met 35 weken geboren omdat ik minder ‘leven’ voelde. Hij leek gezond en had alleen wat bloedarmoede. De artsen zouden hem gaan helpen, maar helaas totaal tegen de verwachtingen in overleed hij twee uur later aan een hartstilstand. Hartverscheurend is dit grote verlies en ik merk nu de crematie is geweest, dat ik behoefte heb om alles van me af te schrijven. Hopelijk geeft het mij kracht en steun en heel misschien dat ik met mijn verhalen anderen kan helpen of inspireren…"
"Ik ben Rianne Crielaard, 32 jaartjes jong. In 2008 ben ik getrouwd met mijn lieve man en maatje John. Na onze ups en downs zijn wij op 11 oktober 2013 voor het eerst papa en mama geworden van onze prachtige dochter Saar. Saar is na 21 weken en 3 dagen zwangerschap stil geboren na een afgebroken zwangerschap. Dit omdat zij een ernstige vorm van spina bifida had. Op 18 oktober 2014 verwelkomden wij ons tweede kindje Noud en op 10 mei 2017 sloot ook onze kleine Loek zich bij ons gezin aan.
Het leven als deels onzichtbare mama is niet altijd makkelijk. Na 4 jaar en 2 gezonde kindjes verder, verwacht iedereen ook dat het wel weer goed gaat. En het gaat ook goed hoor, maar de leegte in ons gezin zal altijd blijven. In deze blog wil ik delen hoe ons onzichtbare dochtertje en zus toch zichtbaar deel uitmaakt van ons gezin. Ze hoort er bij!"
"37 weken vol spanning, vol verlangen naar jou, maar dan…
Jij bent geboren zo perfect, zo mooi, zo volmaakt.
Je bent maar 3 dagen bij ons geweest, zo welkom, zo intens, zo kort.
We zijn jouw papa en mama, zo gelukkig, zo verdrietig, zo trots.
Lief klein prinsesje, we houden van je, we missen je.
Welkom op de vlindersite van onze dochter Chloë. Na een fijne zwangerschap van 37 weken is Chloë via een spoedkeizersnede geboren op 25 juli 2011, maar door zuurstoftekort kon zij maar 3 dagen bij ons zijn. Ons verhaal lees je in het dagboek."
"Dit is een website over het mooie, maar veel te korte leven van onze held Loran en hoe wij verder gaan na zijn verlies. Met name ik, Jojanneke, heb veel behoefte mijn gedachten en gevoelens op papier te zetten, beelden en woorden te zoeken bij het inmense verlies wat bij het overlijden van Loran hoort. Ook gaf en geeft het me lucht om mijn gedachten op papier te zetten.
Daarnaast hoop ik natuurlijk ook dat door deze website Loran bij iedereen in gedachten blijft, net zoals dat hij dagelijks in onze gedachten en bij ons is! Want zo'n kanjer, onze held, mag niet vergeten worden. "
Ken of ben jij een schrijver die niet in dit overzicht mag ontbreken? Neem dan contact met ons op.