Noem mijn naam en ik besta

Het verhaal van Saar

Eerst zal ik me even voorstellen. Ik ben Naomi Dellaert- De Decker en ben 33 jaar. Geboren en getogen in Vlissingen maar woon nu in een klein gehuchtje genaamd de Zandstraat vlak bij de grens van België.

Ik ben sinds mei 2013 samen met Robbert, wij zijn nu alweer 3,5 jaar getrouwd en zijn de ouders van Guusje, Saar & Hanne. Zo op het eerste gezicht een doorsnee gezin zou je zeggen, al ligt dat bij ons wat anders: Guusje is namelijk 2,5 jaar oud , Hanne is net geboren, maar  Saar is op 17 november 2017 ‘Stil’ geboren.

Moeder worden, maar geen baby mee naar huis.

Met 31,5 week zwangerschap had ik geen gevoel meer in mijn buik. Ik ben op eigen verzoek naar het ziekenhuis gegaan, naar de verloskundige. Nadat ze met de CTG geen hartje kon vinden wist ik het eigenlijk al zeker, maar voor de zekerheid kwam de gynaecoloog. Na een echo was het zeker dat de baby overleden was in mijn buik.

Daarna ging alles zo snel, je krijgt veel informatie, waar ik de helft nog maar van weet en dan moet je naar huis met je dikke buik om er samen over na te denken wanneer ze geboren moet worden.

Gelukkig meldde mijn eigen gynaecoloog dat de volgende dag de baby geboren kon worden via een keizersnede. Via een keizersnede bevallen van een levenloos kindje wordt alleen gedaan bij hoge uitzondering, maar in dit geval vond de arts het een beter idee omdat de baby overdwars lag.

Daarna zijn we naar huis gegaan en ben ik een tas gaan inpakken; kleine kleertjes uitgezocht voor onze dochter, want ik wilde dat ze gewoon kleertjes aan kreeg, dit is wat ze ook aan zou hebben als ze gecremeerd werd. Heel bewust heb ik gekozen voor de kleertjes die onze andere dochter ook voor het eerst aan had na de geboorte, dit kon omdat onze dochter Guusje maar 43 cm was bij de geboorte.

Daar gingen we dan op de ochtend van 17 november naar het ziekenhuis toe, wetend dat ik over 3 a 4 dagen naar huis mocht, maar zonder baby.

Eenmaal in het ziekenhuis kwamen er allemaal vragen voor ons, ook of we onze dochter wilden laten cremeren en daar hadden we die twee dagen helemaal niet aan gedacht, dus heb ik een uur voor de keizersnede nog de crematie geregeld.

Daarna ging alles heel snel, voor ik het wist gingen we naar de operatiekamer en om 11:50 u. werd onze dochter ‘Stil’ geboren en nadat ze in een doek was gewikkeld werd ze bij ons gelegd.

Nu was het echt: ons kleine meisje is overleden.  Ze was helemaal compleet en een kopie van haar grote zus.

De hele dag is Saar bij ons gebleven en zijn er o.a. foto’s gemaakt van stichting Make a Memory: een stichting die belangeloos foto’s maakt van zieke of overleden kinderen van 23 weken ( zwangerschap) tot 17 jaar. Het was erg ongemakkelijk die foto’s, vooral voor Robbert, maar zo hebben we wel een mooie herinnering voor later en ook evt. voor Guusje als zij behoefte heeft om te weten hoe Saar er uitzag.

Die avond hebben we een kistje uitgezocht waar we 3  teksten op hebben gezet voor Saar.

Omdat we een mooi beeld wilden houden van Saar hebben we besloten om de dag erna al afscheid te nemen, zodat we een mooi beeld van haar hadden. Dat moment is het moeilijkste voor een moeder dat er is, afscheid van je kindje, wetende dat je haar nooit meer vast kan houden en nooit meer gaat zien.

Op zondag zijn we naar huis gegaan, dat vond ik best wel moeilijk, ik was bevallen maar had geen baby om mee naar huis te nemen.

De dagen erna zijn als een waas voorbij gegaan. We hebben gewoon kraamzorg gehad, gelukkig dezelfde als bij Guusje en op dinsdag 21 november is Saar in besloten kring gecremeerd.

Nu is het bijna 1,5 jaar later en zijn we opnieuw ouders geworden van een mooi meisje genaamd Hanne. Natuurlijk  ben ik heel blij  om nog een gezond kindje te hebben, al zal dat het verdriet en gemis van Saar nooit wegnemen.

Ik zal voor altijd moeder van drie meiden zijn, twee dicht bij mij en eentje als een sterretje in de hemel.

Naomi

Het verhaal van Josine

Oktober 2016. Na 5 jaar vruchtbaarheidsbehandelingen in 2 Nederlandse ziekenhuizen, hebben we in een Duitse kliniek onze laatste (verhoede) IVF/ICSI-behandeling. Tot onze verbazing blijken hier 2 embryo's te zijn ontstaan. We besluiten dat het nu alles of niets is, bang dat het deze poging niet zal lukken en dat het bij het ontdooien van de 2^e embryo niet goed zal gaan. We laten beide embryo’s daarom terugplaatsen. Voorgaande pogingen leidden tot niks, hooguit lijden, maar dat was deze keer gelukkig niet het geval, we waren in verwachting, van 2 kindjes!

We bleven bescheiden, maar waren zo blij. Ons geluk kon niet op, tot er op de echo van week 12 een verdikte navelstreng te zien was. Volgens de gynaecoloog moesten we Omphalocele maar eens opzoeken en we kregen een doorverwijzing naar het Wilhelmina kinderziekenhuis. Het bleek te gaan om een aandoening die gepaard gaat met een open buikje en alle bijkomende gevolgen hiervan.

Diverse echo's en gesprekken volgden, hierbij werd ons duidelijk gemaakt dat leven buiten de baarmoeder en onze dochter Josine* niet verenigbaar zouden zijn. Met het andere kindje, waarvan we het geslacht tot de bevalling niet wilden weten, ging alles prima. De zwangerschap verliep verder zonder bijzonderheden. Wij zijn vooral druk geweest met het proberen te genieten van de zwangerschap en ondertussen hielden we ons bezig met de voorbereiding: 1 kamertje met 1 bedje, een kinderwagen en een uitvaart. In de laatste weken voor de bevalling waren we redelijk nuchter en ontspannen.

Met 38 weken en 2 dagen werd de bevalling ingeleid door middel van een ballonnetje, na 24 uur was er nog weinig vooruitgang, inmiddels waren ook de weeënopwekkers ingebracht en de geplaatste sensoren (voor de hartjes van kindje 1 en Josine) lieten mooie geluidjes horen. Nu begon het dan echt!! Omdat kindje 1 als eerste in het geboortekanaal lag is er gekozen voor een normale bevalling i.p.v. een keizersnede.

Er van uitgaande dat Josine* een levensverwachting had van 5 min tot 24 uur, stond familie op de gang tijdens de bevalling en was de geboortefotograaf druk bezig om alle indrukken, emoties en inmiddels de wat opgelopen spanning, maar vooral de eerste glimp van kindje 1 en daarna Josine op de gevoelige plaat vast te leggen. Na een paar uur puffen kiest mama er toch voor om een ruggenprik te nemen, even wat rust en een hapje om zich klaar te maken voor het volgende deel.

Wanneer kindje 1 als eerste via de normale weg naar buiten komt, is er natuurlijk blijdschap en opluchting, een wolk van een dochter is het! Ze krijgt de naam Elise. Vrijwel direct daarna komt dan het meest spannende deel. Hoe komt Josine ter wereld en blijft haar buikje heel, want als dat springt dan is er toch iets meer aan de hand en kan het met mama ook de verkeerde kant op gaan.

Terwijl de zuster zich ontfermt over Elise, sluit papa zich opnieuw aan bij mama, de gynaecoloog en verloskundige. Geholpen door de gynaecoloog komt Josine in een rap tempo ter wereld en wordt ze bij mama op de borst gelegd. De wereld, die op dat moment niet groter is dan de kamer waarin alles plaatsvindt, lijkt er niet meer te zijn en alles gebeurt op die vierkante meter waarop de kersverse mama, papa en Josine zich bevinden. Josine huilt niet, lijkt niet te ademen. Even, even is er geen wereld, totdat de gynaecoloog en papa een hartslagje zien op het buikje van Josine.

Wanneer mama zoals we van te voren besproken hadden, Josine aan papa geeft, begint Josine te huilen, verschrikt van blijdschap, niet wetende wat ons eigenlijk overkomt, kijkt iedereen elkaar aan. Zou het dan toch langer mogen duren? Josine en Elise liggen nog een klein moment bij mama op de borst, door alle hectiek komen we er pas later achter dat dit nog even gebeurd is, aan de hand van de foto's van de geboortefotograaf. Inmiddels is op ons verzoek de familie binnengekomen om alles te mogen aanschouwen en krijgt papa zijn 2 dochters in zijn armen. De tranen zijn niet meer te stoppen, de zenuwen krijgen nu de vrije loop. Het moment dat je echt even niet meer weet wat je moet denken of doen. En ondertussen, die schat van een geboortefotograaf die maar plaatjes blijft schieten.

Veel tijd samen is er helaas niet, we moeten Josine afstaan aan de artsen om haar te laten bekijken en eventueel zoals besproken, comfortabel te maken. Papa laat mama en Elise achter bij de familie en gaat met de fotograaf, de artsen en ons mooie wondertje Josine naar een kamer aan de overkant. Daar wordt Josine aan diverse apparaten gekoppeld om haar te monitoren. Ze laat zich van een onwijs sterke kant zien en wordt zelfs opgenomen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Als mama en Elise op krachten zijn gekomen, wordt ons op het hart gedrukt om bij Josine langs te gaan voor we gaan slapen.

4 weken gaan er voorbij, met ups en downs, vele onderzoeken en vooral heel veel hoop. De hoop die we eigenlijk niet meer hadden, omdat we er van uit moesten gaan dat het snel afgelopen zou zijn. Dan komt het moment dat je beseft dat dit geluk en deze hoop ten einde lopen en je het bijltje erbij neer moet gooien. Dankbaar zijn wij zeker voor de extra tijd die we bij onze dochter mochten zijn en dat we haar mochten knuffelen zolang dat ging.

Uiteindelijk is er dan dat belletje dat je doet naar de inmiddels bevriend geraakte uitvaartbegeleidster, dat belletje waarvan iedereen wenste dat het niet nodig zou zijn, dat we haar niet meer voor haar werk nodig zouden hebben. Nu hadden wij haar nodig. Zij wist wat er afgesproken was en wat er moest gebeuren, toch fijn dat dat allemaal al geregeld was. Josine werd gebalsemd zodat wij haar thuis ook nog vast konden houden en ze langer ‘toonbaar’ zou blijven en dat bleef ons wonder ook! Tot en met de uitvaart is haar mandje open gebleven, zodat iedereen die haar niet heeft kunnen zien in het ziekenhuis, haar toch heeft kunnen bekijken. 6 dagen na haar overlijden was de afscheidsdienst. Een mooie fijne dienst met als afsluiter een mooi verhaal van de uitvaartonderneemster voor de kinderen over de dood en bellenblaaspost voor de hemel....

Inmiddels zijn we iets meer dan 1,5 jaar verder. De eerste tijd is het zoeken naar de zin van het leven, maar nu lukt het ons om in het dagelijks leven te genieten van Elise en te proberen om Josine zoveel mogelijk bij ons leven te betrekken en uit te dragen dat ze er voor ons altijd bij hoort. Het zusje is van Elise.

Thijs & Milenka